Μάρτιος 2013 – 11ο Classic Endurance – «Vespa Meditation»
Είμαι μέλος των κλασικών εδώ και κανα-δυό χρόνια. Το ένα και μοναδικό κλασικό μου μηχανάκι, είναι μια VESPA PX 150 του ’80, «ζωντανό» ενθύμιο του γέρου μου.
Από την πρώτη στιγμή που άρχισα το restoring όνειρό μου ήταν το CLASSIC ENDURANCE, με όλη την αγωνία, την αμφιβολία και την ανασφάλεια που μπορεί να βγάζει αυτό το παλιό, μικρό, περίεργο κατασκεύασμα με τις 3 ροδίτες (δύο και η ρεζέρβα).
10ο CLASSIC ENDURANCE, ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 (Πελοπόννησος)
Δεν το προλαβαίνω για λίγες μέρες λόγω ημιτελούς restoring (η VESPA του κυρ Μιχάλη είχε περάσει τη φάση «κούτες» αλλά και για δρόμο δεν ήταν…). Χιόνια λέει, ζόρια λέει, τo ‘χασα… ζήλια!
Τελικά την ετοιμάζω και τη βγάζω στο δρόμο. Όσο περισσότερα χιλιόμετρα γράφω, τόσο περισσότερο εκτιμάω τον τρόπο σκέψης που οδήγησε σ’ αυτό το «μηχάνημα». Παρ’ όλη την εντελώς περίεργη, απροσδόκητη και μάλλον επισφαλή γεωμετρία, το σύνολο θέση οδήγησης – αμορτισέρ και ροπή – αξιοπιστία, φαίνεται ότι μπορεί να σε πάει πολύ μακριά. Το θέμα είναι ο ρυθμός…
19ο CLASSIC TROPHY, ΜΑΙΟΣ 2012
Περίπου 650 χιλιόμετρα σε 2 μέρες. Δεν πολυδίνω σημασία στον αγώνα και στις λεπτομέρειες του road book, ασχολούμαι με τη διαδρομή και το μηχανάκι. Κάτι σαν γενική δοκιμή και σε πρώτη φάση όλα φαίνονται να λειτουργούν μια χαρά. Με ρυθμούς κλασικών, το πρωτόγονο 150αράκι φαίνεται να ακολουθεί τα μεγαλύτερα! Αν είναι όμως για κάτι πολύ μεγαλύτερο? Προετοιμασία και κάμποσες βόλτες και δοκιμές και μετρήματα και έλεγχοι ξανά και ξανά, και αγωνία και «έτοιμος» για το…
11ο CLASSIC ENDURANCE, ΜΑΡΤΙΟΣ 2013
Η «σφίγγα» έτοιμη, η αγωνία στα ύψη. Συζητήσεις και ψάρεμα για πληροφορίες, και θα φτάσουμε λέει ως τα σύνορα με Αλβανία στη Μολυβδοσκέπαστη. Ξανά ανησυχία αν θα τα καταφέρει το εργαλείο (κι εγώ μ’ ΑΥΤΟ το εργαλείο…). Ξανακοίταγμα ρούχα και εργαλεία, συμπληρώματα στη λίστα και Σάββατο 07:00 το πρωί, στα GOODY’S του Άγιου Στέφανου, αφετηρία. Καλημέρα, και αριθμός 21 στη ποδιά και καφεδάκι στο πόδι και διαγώνιο διάβασμα του φρεσκοτυπωμένου road book, το προηγούμενο λέει είχε τυπωθεί λάθος.
07:30, παίρνω πρώτος εκκίνηση για να μη με περιμένουν πολύ στη Λαμία οι πιο γρήγοροι (όλοι δηλαδή)… Πρώτο σκέλος, απλή διαδρομή, 183 χιλιόμετρα από την αφετηρία και προβλεπόμενος χρόνος 3 ώρες.
Ξεκινάω, και ένα βάρος φεύγει έτσι από μόνο του: Η αρχή είναι το ήμισυ… σιγά μην είναι και τρία τέταρτα!
Στην αρχή έχει πλάκα. 80-85km με στυμμένο γκάζι και νομίζεις ότι προλαβαίνεις να κατέβεις και να ξανακαβαλήσεις εν κινήσει. Μετά από (πόση?) ώρα κοιτάω γύρω μου και είμαι ακόμα (σχεδόν) εκεί που ξεκίνησα. Περνάει κι άλλη ώρα και είμαι ακόμα κάπου εκεί κοντά. Κάπως εκνευρίζομαι.
Την εθνική τη βαριέμαι και με το 1150. Σκέψου τώρα… Το ρίχνω στο τραγούδι, μετράω τους αγωνιζόμενους που με περνάνε σα σταματημένο. Αρχίζω και πάλι να το διασκεδάζω… Vespa meditation!
Με σκάρτα 8 λίτρα ρεζερβουάρ, θέλει κι ο ανεφοδιασμός τη στρατηγική του. ΙΣΩΣ, οριακά, θα μπορούσε να με βγάλει ως τη Λαμία. Παρ’ όλο που κουβαλάω και extra βενζίνη, αποφασίζω να το σπάσω σε 2 μέρη. Στάση στο Κάστρο στα όρθια και προλαβαίνω λίγο από τον ανταγωνισμό που πίνει καφέ: ένα θηριώδες κατοχικό ZUNDAPP 750 με καλάθι (κίνηση ΚΑΙ στο καλάθι το τέρας, πότε με πέρασε?) και δύο BMW «κάθετος», που λέει κι ο Μήτσος ο Χαρλεάς. (Δεν κατέβηκε φέτος). Λέω ένα γεια στα όρθια, τους αφήνω στον καφέ τους και ξανά στο δρόμο, χαλαρότερος.
Από μακριά φαίνεται κάποιος σταματημένος δεξιά. Πρόβλημα? NORTON COMANDO, κάνει τσιγάρο και καθησυχαστικές χειρονομίες, αλλά είναι σε εντελώς απρόβλεπτο σημείο. Κάτι παίζει αλλά προφανώς το ελέγχει… Συνεχίζω. Στις ανηφόρες προς Μαρτίνο, ανεβαίνω με τετάρτη και σχεδόν τελική (!!!). Ανησυχία μήπως με πουλάει το κοντέρ. Μετράω με χιλιομετρικά σημεία και το ρολόι. Λογαριασμοί του Καραγκιόζη, και ΟΚ, περίπου 3% απόκλιση, όσο την είχα μετρήσει και στην Αττική Οδό. Όλα καλά. Στις κατηφόρες προς Τραγάνα βλέπω στο κοντέρ 90+(!). Κόβω και μαζεύομαι, άσε, το κολλάω στο γυρισμό…
Το ρολόι λέει ότι θα ‘μαι και άνετα εντός χρόνου. Τι λες τώρα…
Ξανακοιτάω το ρολόι, η ώρα περνάει. Κοιτάω το κοντέρ, τα χιλιόμετρα ΔΕΝ περνάνε… Στο ύψος του Αγίου Κωνσταντίνου, σκέφτομαι να την κάνω από μέσα για Καμένα Βούρλα, αλλά το ρολόι ουρλιάζει ΟΧΙ! Συνεχίζω από τα τούνελ. Πρώτη φορά περνάω χωρίς πιθανότητα να με γράψουν. Οι κάμερες έχουν ΚΑΙ πράσινο λαμπάκι, το ξέρατε? Vespa meditation!
Σε λίγο, περνάω τις Θερμοπύλες και φάτσα στην Οίτη βλέπω την κορφή Γρεβενό με ΠΟΛΥ χιόνι. Θα φάμε καλά αύριο στο Ζαγόρι… (χειμωνιάτικο γαντάκι έχουμε?). Λαμία. Βγαίνω δεξιά, περνάω τη γέφυρα και ψάχνω για την…
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ #1
Περιφερειακός Λαμίας, καφέ ΘΕΑ, και… χειροκροτήματα! Με δουλεύουνε? Στο parking είμαι 15 περίπου λεπτά πριν το ιδανικό 3ωρο. Μετράω περίπου 20 μηχανάκια. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ. Σχεδόν 3 ώρες στη σέλλα με 3-4 λεπτά «στάση» στο βενζινάδικο, είμαι μια χαρά, και… ΜΕΓΑΛΕ, ΚΑΛΑ ΠΑΕΙ!!!
Πανηγυρικό κλίμα, σάντουιτς και νεράκι στα όρθια και το μυαλό στο ρεζερβουάρ. Ξαναφουλάρισμα και υπολογισμοί κατανάλωσης. Με στυμμένο γκάζι, μεταξύ 4 και 4,5 λίτρα στα 100km, όσα και μέσα στην πόλη (οριακά μ’ έβγαζε και σερί…)
Δίπλα μου κάποιος ξαπλωμένος κάτω σφίγγει καπάκια σ’ ένα BSA, από κάτω λαδάκια, χώμα με τις χούφτες απ’ το παρτέρι. Πιο πέρα άλλος τεντώνει αλυσίδα. Πιο ‘κει κατσαβίδι και σκάλισμα στο αρχαίο Εγγλέζικο καρμπυρατέρ, με επίβλεξη τριμελούς επιτροπής… Όλοι μια παρέα και τα κέφια πολύ ανεβασμένα! Μυρίζει παντού λάδι και άκαυτη βενζίνη.
Ξανά στο δρόμο. Προσοχή! Η πρώτη τουλίπα είναι λάθος! ΟΧΙ ΔΕΞΙΑ! Πάμε ΕΥΘΕΙΑ! Εθνική, επιτέλους ΤΕΛΟΣ! Στροφιλίκι και ανηφόρες για Δομοκό. Με περνάνε χαλαρά διάφοροι, who cares…
Τελειώνουν οι πρώτες ανηφόρες, κατηφορίζουμε, ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΩ για χαλβά Φαρσάλων στην Αγιά Κυριακή (αυτό είναι είδηση), διασχίζω το οροπέδιο της Ομβριακής, και μπαίνω στο χωριό του Δομοκού, κοιτάζοντας συνεχώς το road book. Κάπου εδώ… Βγαίνω από το χωριό, ξεκινάει ο κατήφορος, μια, δύο τρείς στροφές μέσα στην αγωνία, λες να το πέρασα? Και να, κάμποσοι «ημέτεροι» μαζεμένοι σε ένα άνοιγμα δεξιά. Ωχ ωχ ωχ, η αρχή της…
ΕΙΔΙΚΗ #1
Μήκος περίπου 4 χιλιόμετρα και μέση ταχύτητα 42 χιλιόμετρα λέει, στην κατηφόρα. Βάφτισμα του πυρός και αγωνία για την ακρίβεια στο μέτρημα. Ξεκινάμε από μηδέν, πόση ώρα και πόσο παραπάνω για να μου βγει ο μέσος όρος? Στροφή – φουρκέτα, ξανά κάτω από το ιδανικό, και αμέσως στην ευθεία 50 ή 55. Πόσο παραπάνω? για πόσο παραπάνω? Πάρε και μια πινακίδα με όριο 30, τώρα τι ισχύει? Το ένα μάτι στο δρόμο, το άλλο στο κοντέρ και το μυαλό να υπολογίζει… Τι ακριβώς??? – μάλλον με το ένστικτο πάμε και ψιλοσυμβουλευτικά κοιτάμε το κοντέρ να μαζευεται λίγο πάνω από τα 42, κι ότι βγει! Ευτυχώς βλέπω φευγαλέα τον διακριτικά ακροβολισμένο κριτή – χρονομέτρη, άρα και το τέλος της ειδικής και ξανακοιτάω εγκαίρως το road book. Λίγο πιο κάτω, στην τελευταία δεξιά του Δομοκού, ακριβώς στο βενζινάδικο, το βιβλίο λέει αριστερά. Η διαδρομή ακολουθεί τους πρόποδες προς τα δυτικά (από ‘δω δεν έχω ξαναπεράσει ποτέ…) ένα, δύο, τρία, τέσσερα κλασικά καμπίσια χωριά. Κέδρος και βρίσκω το δρόμο που έρχεται από Καρπενήσι – Σμόκοβο. Γνωστά και αγαπημένα. λες να έχει ακόμα χιόνια στου Φουρνά,? Μπαίνω δεξιά προς Καρδίτσα. Σπαστικό πέρασμα μέσα από το κέντρο της πόλης. Φανάρια, μποτιλιάρισμα, εξυπνάδες από τους ντόπιους. Αν είχε τουλάχιστον μια ανασυγκρότηση καρά-κέντρο στην πλατεία, θα είχε νόημα, Έτσι που πάμε ένας – ένας ψάχνοντας, δεν λέει… Το road book που παίρνουν οι ξενόγλωσσοι, έχει άραγε καμιά παραπάνω βοήθεια σε τέτοια κομμάτια? Που να βγάλουν άκρη με τις Ελληνικές πινακίδες? (θυμάμαι εμένα στη Βουλγαρία…) Κοντοστέκομαι και συνεννοούμαι με νοήματα με τον Neville.
Συνεχίζουμε προσεκτικά και έξοδος προς Τρίκαλα.
Μετά από εκατοντάδες περάσματα από δω, πρώτη φορά πάω τόσο σιγά που μπορώ να χαζέψω στον ορίζοντα. Vespa meditation!
ΝΑΙ, τα Μετέωρα φαίνονται ήδη κι από ‘δω! Περιφερειακός Τρικάλων. Πιτσιρικάς με παπί με περνάει στην «κόντρα» και σε λίγο το μοτεράκι της «σφίγγας» κάνει διακοπές. ΟΚ, ρεζέρβα. Συνειδητοποιώ ότι όπως έχω φορτώσει, δεν φτάνω στο ρουμπινέ της ρεζέρβας εν κινήσει, θέλω δύο χέρια και σκάψιμο! Πρέπει να σταματάω δεξιά, άρα δεν θα το προλαβαίνω, άρα θα σβήνει, άρα μεγάλε, προσοχή όταν περιμένεις ρεζέρβα. Ένας ακόμα υπολογισμός που πρέπει να γίνεται εν κινήσει… Μπα! Μάλλον πρέπει ν’ αλλάξω το φόρτωμα του κάνιστρου…
Μια ματιά στα συνολικά του Road book κι αποφασίζω να συνεχίσω λίγο με ρεζέρβα και να φουλάρω αργότερα για να με βγάλει ως τα Γιάννενα (150km+ τα ‘χω σε κάθε περίπτωση).
Καλαμπάκα. Σταματάω για βενζίνη αλλά περισσότερο για χάζι στα παλιά λημέρια. Σκανάρω το «Ελβετικό Τυρί» και τα άλλα κοντινά βράχια αναζητώντας αναρριχητές. Τίποτα… Είναι νωρίς, προφανώς οι διαδρομές είναι ακόμα πράσινες και γλιστερές από τις βροχές. Ακούω με ανησυχία για κάποιο τροχαίο με μηχανή πριν μισή ώρα. Ευτυχώς ανώδυνο και όχι με κλασικό μηχανάκι…
Συνεχίζω, και σε λίγο…
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ #2
Στη γνωστή διχάλα στο χάνι ΜΟΥΡΓΚΑΝΗ, πάμε αριστερά προς Κατάρα – Γιάννενα. Αμέσως μετά τη μεγάλη γέφυρα (θυμάστε την πράσινη Beley?) στάση βενζινάδικο και ταβέρνα. 161 χιλιόμετρα και πρόβλεψη 4 ώρες από την ανασυγκρότηση της Λαμίας. Πάλι φτάνω νωρίτερα και πάλι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ! Ωραίο παρεΐστικο κλίμα και τσιμπολόγημα στο πόδι. Ομελέτες και πατάτες και νηστήσιμα λουκάνικα, (μέρες που είναι), και τσίπουρο ίσα για τη μυρωδιά. Διάφορα μηχανάκια με μικροπροβλήματα. Κάποιοι ΑΦΑΙΡΟΥΝ λάδια από ένα VINCENT. Τι ακριβώς κάνετε? Είναι πολύπλοκο, πού να σου εξηγώ… Ένας άλλος έχασε την μπαταρία στο δρόμο! Νo problem, συνεχίζει απλώς χωρίς φώτα!. Καμιά εγκατάλειψη. Χαβαλές, φωτογραφίες, εμφανίζονται και οι τελευταίοι και σε λίγο,
ΕΙΔΙΚΗ #2
Αφετηρία πίσω από το βενζινάδικο στο δρόμο προς Χρυσομηλιά – Περτούλι. Μήκος ~8 χιλιόμετρα και μέση ταχύτητα πάλι 42 χιλιόμετρα. Πανέμορφο τοπίο παράλληλα με το ποτάμι (Πηνειός?) και στο βάθος ο χιονισμένος Κόζιακας. Πολύ λιγότερο ψάρωμα από την προηγούμενη. Απλωτή, σχεδόν οριζόντια διαδρομή με ανοιχτές καμπύλες που ελέγχεται εύκολα. Νομίζεις! Ξαφνικά δεξιά και ανηφορίζει απότομα με στενό, κλειστό, αργό στροφιλίκι και πάει, το χάσαμε το μέτρημα πατριώτη! Αυτό το τελευταίο κομμάτι, δεν το ‘χω ξαναπεράσει ποτέ. Θα ‘θελα να χαζέψω αλλά… Χαιρετάω τον χρονομέτρη, περνάω τη Μεγάλη Κερασιά και σε λίγο ξαναβγαίνω στον παλιό δρόμο Κατάρα – Γιάννενα. Εδώ δεν έχω βαρεθεί ΠΟΤΕ! Ακόμα και με το VESPAκι, είναι διασκεδαστικά.
Ανεβαίνω, ανεβαίνω, η Άνοιξη έχει κυριεύσει τα πάντα και εκεί που όλα αγγίζουν το τέλειο, το road book με στέλνει μέσα από την Εγνατία, προς Γιάννενα. Δρομάρα αλλά μάλλον κακό οδόστρωμα (ημιτελές?!) και ασχήμια. Παντού μπετόν, ελάχιστη επαφή με το περιβάλλον. Διόδια και περιμένω στην ουρά με τα 2 πολεμικά Harley. Ολλανδοί, αδέρφια, μόνιμοι κάτοικοι Γαλαξιδίου. Χαμόγελα και thumbs-up! Περνάω την έξοδο για Μέτσοβο και λίγο παρακάτω με ξαναβγάζει δεξιά και αμέσως αριστερά στον παλιό. Ευτυχώς… Διασταύρωση και…
ΕΙΔΙΚΗ #3.
Μήκος ~7 χιλιόμετρα και μέση ταχύτητα ακόμα μια φορά 42 χιλιόμετρα. Ιδανικές συνθήκες. Ελαφριά κατηφόρα (μισό γκάζι για πρώτη φορά εδώ και μέρες για μένα), κομμάτια με πολύ καλή άσφαλτο και γούστα. Το ένα μάτι στη στροφή και το άλλο στο κοντέρ… Τελειώνω προσεκτικά με την ειδική και πλακώνομαι στον κατήφορο. Παιδική Χαρά.
Το VESPAκι δεν το έχω ξαναπάει έτσι. «Υπερηχητικές» ταχύτητες και πλαγιάσματα και «φρένα» και πάλι «τσίτα». Το χωριό 3 χιλιόμετρα μετά από την τουλίπα 48 λέγεται… Άκου ΜΠΑΛΝΤΟΥΜΑ… Κολπάκια στο road book για να μην συνεχίσουμε από Εγνατία. Εγώ έτσι κι αλλιώς θα προτιμούσα τον παλιό… Συνεχίζω σβέλτα, όλο και πιο χαμηλά και σε λίγο βλέπω από μακριά τη λίμνη και απέναντι τα Γιάννενα κόντρα στον ήλιο που έχει αρχίσει να χαμηλώνει. Ομορφιά…
Διασταύρωση για Λιγκιάδες. Συνεχίζω ευθεία και θυμάμαι το ανέβασμα εδώ στο πρώτο μου 36ωρο πριν 5-6 χρόνια. Αετοφωλιά… Προσπαθώ να συγκρίνω καταστάσεις. Καμιά σχέση. Τότε τα πράγματα ήταν δύσκολα, σχεδόν εξοντωτικά … Σήμερα φαίνονται κυρίως διασκεδαστικά. Λες έτσι να θαμπώνει ο μύθος του 36ωρου?
ΓΙΑΝΝΕΝΑ #1
Κατεβαίνω παράλληλα στη λίμνη, περνάω έξω από το σπήλαιο και μπαίνω στην πόλη. 113 χιλιόμετρα και 3 ακόμα ώρες από του Μουργκάνη και τη δεύτερη ανασυγκρότηση. Σύνολο μέρας 457 χιλιόμετρα, χώρια τα πρωινά ως την αφετηρία… Μπράβο το θηρίο! (θηριάκι…) Διασταύρωση και στο φανάρι με προλαβαίνει ένα γκρουπ. Κολλάω μαζί τους, και σε 5 λεπτά φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Φτάνω ΜΕΡΑ πατριώτη και ξεκούραστος, εκτός από καρπούς και κώλο! Ο απαραίτητος φόρος στην παράδοση: ταχύτητες στο χέρι, σκληρή γκαζιέρα, σέλα – σουμιές και κάκιστες γωνίες… Αισιοδοξία: αύριο, θα ‘μαι καλύτερα! (Vespa meditation!)
Παρκάρισμα στην κλειστή αυλή, μπανάκι στα γρήγορα και βγαίνω βόλτα ποδαράτος. Η περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο είναι απίστευτη νέκρα. Σάββατο απόγευμα και είναι τα πάντα κλειστά. Προσπαθώ να καταλάβω αν είναι περίεργη ώρα ή μήπως η κρίση που τα ‘στειλε όλα… Τραβάω 2-3 φωτογραφίες και κατηφορίζω προς τη λίμνη. Κάπως πιο ζωντανή η κατάσταση αλλά και πάλι, δεν τα θυμάμαι ποτέ έτσι τα Γιάννενα.
«Η ώρα του Φωτογράφου». Το κάστρο πανέμορφο στο μισοσκόταδο της δύσης, με τις λάμπες αναμμένες. Σηκώνω τη μηχανή: “Change the battery pack”. Η δεύτερη μπαταρία είναι πίσω στο ξενοδοχείο. Μπράβο μαλάκα, την ξανάλλη… Πίσω στο ξενοδοχείο και χαζολόγημα στο πηγαδάκι της ρεσεψιόν ως τις 09:00. Έχει πέσει πείνα και δεν υπάρχουν καθυστερημένοι στο ραντεβού. Όλοι μαζί παρέλαση και λίγο πιο πέρα, το μαγαζί περιμένει αγκαζέ …
Τι ωραίοι τύποι…. Ξέρω μόνο μερικούς, κι αυτούς λίγο. Κάθομαι με μερικά παιδιά από την κατηγορία «συμμαχικά». Λες και τους ξέρω όλους χρόνια… Φαί και ποτό μέχρι υπερβολής. Καζούρα, σχόλια για την κρίση και πόσο λίγο μας αγγίζει εκείνη την ώρα. Ένας Γιαννιώτης μέλος της λέσχης με όνομα πουλιού μοιράζει στα τραπέζια τσίπουρο από το δικό του. (Super!, δεν μας έφτανε το κρασί…) Στο γυρισμό παραπατάω (κι αν θυμάμαι καλά, όχι μόνο εγώ…)
Βάζω το ξυπνητήρι για τις 08:00 και νάνι… Ξύπνημα πριν το ξυπνητήρι, κεφάλι ΟΚ, ό,τι ήπιαμε ήταν καλό. Προσεκτικό πέρασμα του road book. Μαντεύω τη διαδρομή. Μάλλον ούτε χιλιόμετρο σήμερα σε δρόμο που δεν έχω ξαναπεράσει. Πρωινό, ελάφρωμα στο σακίδιο και η γριούλα στο δρόμο. Τσεκάρισμα στα λάστιχα, θέλει λίγο το μπροστινό, τρομπίτσα ποδηλάτου, ΟΚ. Χαβαλές, χαλαρότητα και κωλοβάρεμα και μας πιάνει 11:00 μπροστά στο ξενοδοχείο, να περιμένουμε τους αργοπορημένους.
Λάθος το άδειο ρεζερβουάρ από χτες το βράδυ, λάθος που δεν ψάχτηκα να φουλάρω πρωί – πρωί ανεξάρτητα από τους άλλους, ξεκινάω με τη φάλαγγα άδειος κι αγχωμένος. Κυριακή, κλειστά βενζινάδικα, ψάξιμο, και μπρος πίσω ευτυχώς με παρέα, και τελικά όλα καλά, φτάνω πανέτοιμος στην σιδερένια πύλη προς το Κεντρικό Ζαγόρι, όπου και η αφετηρία της…
ΕΙΔΙΚΗ #4
Ακριβώς εκεί που άρχιζε και το παιχνίδι των ερωτήσεων στο 36ωρο της Πίνδου πρόπερσι… Μήκος ~8 χιλιόμετρα και μέση ταχύτητα αυτή τη φορά 45 χιλιόμετρα. Ξεκινάω στην ανηφόρα μισό λεπτό πίσω από την καλαθάτη ZUΝDAPP (#4) και βλέπω ότι τον πλησιάζω. Φτάνω σχεδόν πίσω του, επιβραδύνω και ξαναμετράω. Το σχέδιο λέει να πηγαίνω με 45+, κρατιέμαι μεταξύ 45 και 50 αλλά τον πλησιάζω διαρκώς και περισσότερο. Κάποιο από τα 2 κοντέρ ή τους δύο οδηγούς κάνει λάθος. Αποφασίζω να εμπιστευτώ το δικό μου μέτρημα και να προσπεράσω. Φτάνω στο τέλος της ειδικής μπροστά του και συνεχίζω με αμφιβολίες. Παρακάτω με προσπερνάει και απομακρύνεται. Στις πινακίδες κοντοστέκομαι να βεβαιωθώ για το road book και μου φεύγει κι άλλο. Βίτσα και μετά Μονοδένδρι.
Παρκάρισμα στην πλατεία, χαβαλές και «οι πίτες της Κικής». Αναρωτιέμαι αν θα είναι η ίδια η κυρά Κική που ήξερα στη δεκαετία του 80 ή η εγγονή της… Γέρασες μάγκα μου (και μυαλό δεν έβαλες – ΕΥΤΥΧΩΣ!)
Περπάτημα ως την Αγία Παρασκευή. Φωτογραφίες στο μοναστήρι και το φαράγγι. Στο σημείο που κυνηγούσα την Έλενα να κατέβει από την πλακόστρωτη σκεπή της εκκλησίας, τώρα έχει κάγκελα…
Πίσω στην πλατεία, έχουν μαζευτεί όλοι… ESPRESSάκι και κουβέντα με κάποιους Κερκυραίους που ήρθαν ως εδώ απλώς για να συναντήσουν φίλους – μέλη της λέσχης.
R-100 GSPD, σε πολύ καλή κατάσταση και με σημαντικές βελτιώσεις. Θα ‘θελα ένα τέτοιο για να παίζω στα γεράματα (μη σου πω και νωρίτερα! Κι ας τρέχει λίγα λάδια. Και οι παραπάνω ίπποι τελικά δε μου λένε και πολλά, ιδίως αν δεν είναι «ίπποι ανηφόρας» που λέει κι ο Φάνης…). Τελικά, όσο λιγότερα ηλεκτρονικά τόσο πιο άνετα νοιώθω (κι άλλο σημάδι της ηλικίας …). Σηκωνόμαστε, καλό δρόμο.
ΕΙΔΙΚΗ #5
Μήκος μόνο 1 χιλιόμετρο και μέση ταχύτητα 25 χιλιόμετρα, με αρχή στο το parking. Στη διασταύρωση που φαίνεται απέναντι, περάσαμε πριν. Έδινε 1 χιλιόμετρο για το Μονοδένδρι, άρα λίγο πριν, ή λίγο μετά την ταμπέλα, θα τελειώνει και η ειδική. Υπολογίζω τον «ιδανικό χρόνο» στα 2λ24” και ξεκινάω κοιτάζοντας τη βελόνα του κοντέρ και «μετρώντας» δευτερόλεπτα: «Ένας ελέφαντας, δύο ελέφαντες, τρείς κλπ». Στην Αρχή, κατηφόρα και πλακόστρωτο, πάω σιγά. Μετά πάω με περισσότερα από την ιδανική και βλέποντας τη διασταύρωση να έρχεται αρκετά πριν τους 140 ελέφαντες, κόβω. Στους 144 ελέφαντες ακριβώς, βγαίνω στο «Τ», γειώνω αγενώς τον τύπο που μου κάνει νόημα κάτι να ρωτήσει, και βλέπω το Γιάννου με το χρονόμετρο ανά χείρας, 30-40 μέτρα πιο πέρα στο parking. ΟΚ στο περίπου την έχω την ειδική, περισσότερη ακρίβεια είναι αδύνατο να έχω: ΕΓΩ, να κοιτάω ταυτόχρονα το κοντέρ για την ταχύτητα, το οδόμετρο για την απόσταση, να υπολογίζω υπόλοιπη απόσταση και να μετράω ελέφαντες αναπροσαρμόζοντας το χρόνο ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ! Αποφασίζω στο εξής να επιμένω στο κλασικό +/- με το κοντέρ και βλέπουμε ότι καλύτερο βγει με την προπόνηση, ΤΕΛΟΣ.
Κατεβαίνουμε από τα ίδια ως την ταμπέλα που μας στέλνει ανατολικά προς Τσεπέλοβο – Σκαμνέλι – Γυφτόκαμπο, γνωστά κι αγαπημένα.
Η ΕΙΔΙΚΗ #6 ακυρώθηκε
και πάμε για Βρυσοχώρι – Αώο – Κονιτσοχώρια, πάνω στη διαδρομή του 36ωρου στην Πίνδο. Μια από τις πιο καινούργιες και απάτητες διαδρομές στην Ελλάδα, 600 χιλιόμετρα από το σπίτι μου και υπολογίζω να την έχω περάσει πάνω από 10 φορές! Πρώτη φορά με τη VESPA και μάλλον η δεύτερη καλύτερη ever, μετά από εκείνη την πρώτη που πέρασα με τα πόδια, (αρχές δεκαετίας ’80, πριν γίνει καν ο χωματόδρομος, και η γέφυρα!). Ανηφορίζοντας μετά το Γυφτόκαμπο και μετά το Ηλιοχώρι, βλέπω μπροστά μου το ανάπτυγμα της Οροσειράς της Γκαμήλας και απέναντι τον κατάλευκο Σμόλικα. Στάση για φωτογραφίες και νόημα «συνεχίστε» σ’ αυτούς που περνάνε.
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ #3
Βρυσοχώρι. Μόνο 56, αλλά δύσκολα χιλιόμετρα από το Μονοδένδρι και ιδανικός χρόνος 2 ώρες! Με τη στάση, το περπάτημα, τον καφέ, τα ‘χω μπερδέψει, αλλά από τα ελάχιστα παρκαρισμένα, φαίνεται ότι είμαι κανονικά εντός χρόνου. Ταβερνάκι σε αναμονή για πάρτη μας και λουκάνικα και χορτόπιτες και γίγαντες και τσίπουρο με το σταγονόμετρο (μισό σφηνάκι, μόνο για τη μυρωδιά!). Νέα για ακινητοποιήσεις. 2 ή 3 γριές μέχρι στιγμής ακολουθούν φορτωμένες στη σκούπα.
Κάποια προβλήματα λύνονται επί τόπου. Κάποια τηλέφωνα προετοιμάζουν επισκευές το βράδυ πίσω στα Γιάννενα. Ξεκινάμε και αμέσως βρισκόμαστε στην αφετηρία διπλής ειδικής.
ΕΙΔΙΚΕΣ #7 & #8
Tricky. Πρώτο μέρος, εντελώς άγνωστη, λογικά όλη κατηφορική απόσταση ως κάτω τη γέφυρα του Αώου (ξέρω ότι είναι μερικά χιλιόμετρα, αλλά πόσα?), με ιδανική μέση 30 χιλιόμετρα. Ακριβώς στην είσοδο της γέφυρας, αλλάζει η ιδανική ταχύτητα σε 36 χιλιόμετρα και μετράμε άλλα 5,5 χιλιόμετρα απέναντι στην απότομη ανηφόρα ως την άγνωστη έξοδο. Φεύγουμε στην κατηφόρα προς τη γέφυρα. Κομμάτια με χώμα και πεσμένες πέτρες. Slalom και η ταχύτητα πέφτει στα 10-15. Πάμε λίγο παραπάνω, μπας και το μαζέψουμε, στο περίπου… Ξαναπλησιάζω το προπορευόμενο ZUNDAPP, υπολογίζω και πάλι ότι για το δικό μου μέτρημα πάει αργά, αλλά δεν μπορώ να τον περάσω στο κλειστό στροφιλίκι. Τον ακολουθώ κατά πόδας και θα δούμε στα αποτελέσματα… Με κίνηση ΚΑΙ στο καλάθι, πάει σαν τραίνο. Όσα στις (μικρές) ευθείες, τόσα και στις φουρκέτες! Το ανοίγει σαν φορτηγό και το βάζει αφρενάριστος! Εννοείται ότι στις φουρκέτες μου φεύγει, μετά τον πιάνω κ.ο.κ. Στην είσοδο της γέφυρας αλλάζει τη μέση ταχύτητα και παίρνει την ανηφόρα. Πάλι όμως πιο αργά, μια από τα ίδια… Τον ακολουθώ στα 10 μέτρα το πολύ, όταν σε μια δεξιά ανηφορική, …παρα(πολύ)λίγο: Η κούρμπα ξεκινάει ανοιχτή και μπαίνουμε ωραία αλλά χωρίς ορατότητα. Στην κορφή, η στροφή κλείνει απότομα (μάλλον πιο κλειστή από 900, μπροστά στον όχθο. Ανατριχιαστικό φρενάρισμα του τρίκυκλου, με το τιμόνι τέρμα δεξιά. Το καλάθι σηκώνεται, μπορεί και πάνω από μέτρο στον αέρα, λέω πάει φύγανε, η ροδιά από το φρενάρισμα είναι μόνο από τη μηχανή, το καλάθι είχε ήδη απογειωθεί. Το μαζεύει και συνεχίζει σαν να μην έγινε τίποτα. Έχω κολυμπήσει στον ιδρώτα. Φαντάζομαι τον τύπο στο καλάθι που πέταξε… Λίγο παραπάνω, τους προσπερνάω σε μια ευθεία, μάλλον τώρα κατάλαβε τι έγινε και ζαλίστηκε, έκοψε… Υπολογίζω ότι η ειδική τελειώνει χωρίς να δω τον κριτή. Συνεχίζω από το Παλιοσέλι αριστερά, ανηφορίζοντας «σβέλτα» την Τραπεζίτσα προς Κόνιτσα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πέρασα από ‘δώ προς Δίστρατο – Βασιλίτσα με τον Άγγελο, πρέπει να ήταν το ’80 ή το ’81. Άλλος θεός…
Με περνάνε το DUCATI και το Z1300. Πλησιάζοντας το διάσελο βρίσκουμε χιόνια. Περνώντας το διάσελο και πιάνοντας τις κατηφόρες στη Βορεινή μεριά, τα χιόνια είναι δεξιά – αριστερά σχεδόν ένα μέτρο και σταματάω για φωτογραφίες. Ίσα που προλαβαίνω το τρίκυκλο και καναδυό που τον ακολουθούν από κοντά. Κατεβαίνουμε στην Κόνιτσα και ακολουθούμε τις κορδέλες ως κάτω στον κεντρικό.
Φανταστική θέα. Κάτω στα πόδια μας αστραφτοκοπάει ο Σαραντάπορος, που πιο αριστερά βρίσκει τον Αώο που έχει λίγο πριν συναντηθεί με το Βοϊδομάτη και μπαίνουν παρέα στην Αλβανία εκεί κάτω στο βάθος. Σταματάω.
Βενζίνα, λαδάκι και μελέτη του road book. Δεξιά στον παλιό προς Βέροια – Θεσσαλονίκη και στην πρώτη διασταύρωση, κάτω από τη γέφυρα, αριστερά και τουλίπα – τουλίπα πάμε προς Μπουραζάνι. Φτάνω στη γέφυρα από Βορειοανατολικά. Την προηγούμενη φορά που βρέθηκα εδώ είχε στη παλιά Belley στρατιωτικό φυλάκιο, περίπολα και ελέγχους. Οι γείτονες τότε περνάγανε νύχτα τα σύνορα, ξυπόλυτοι πάνω από τα βουνά, αναζητώντας καλύτερη μοίρα στο Νότο. Τώρα, νέο τοπίο, νέα μεγάλη γέφυρα δίπλα στην παλιά. Κάπου η βουτιά στο παρελθόν, κάπου μια παραξενιά στις τουλίπες, μπερδεύομαι με το road book και στρίβω αριστερά προς Γιάννενα. Ο Neville μου κάνει νόημα, αναστρέφω και ξανακοιτάω τις οδηγίες για να προσανατολιστώ. Μου λέει τα ίδια και ο οδηγός της σκούπας (σκούπα? προφανώς είμαι τελευταίος…). Ξαναπερνάω τη γέφυρα και φεύγω αριστερά προς Αλβανία. Στο χιλιόμετρο, συνοριακός – τελωνιακός σταθμός Μέρτζιανης, το πλέον απομακρυσμένο σημείο όλου του αγώνα! Σφραγίδα στην κάρτα αγώνα και πάλι αναστροφή για Γιάννενα. Κάτι τρίζει στο μπροστινό, ίσως είναι η ντίζα του κοντέρ που ξανακόπηκε πρόσφατα. Ελπίζω να μην έχω ΤΩΡΑ τα ίδια…
Πανέμορφη διαδρομή. Μικρό κομμάτι χώμα και ξαναπερνάω κάποιο μεγαλύτερο (όλα μεγαλύτερα ήταν έτσι κι αλλιώς), που μόλις είχε προσπεράσει, αλλά έκοψε πολύ στην κροκάλα.. Φυσικά ξαναχάνεται αμέσως στο μέλλον. Στην κατηφόρα προς Καλπάκι το κοντέρ δείχνει για δεύτερη φορά, 90 (κανόνισε να το κολλήσεις πατριώτη…), Καλπάκι και…
ΓΙΑΝΝΕΝΑ #2
126 χιλιόμετρα από το Βρυσοχώρι και πρόβλεψη για 3,5 ώρες. Είμαι στο όριο! Σύνολο μέρας 215.
Στην είσοδο της πόλης σταματάω σε ανοιχτό Βενζινάδικο. Μην έχουμε κι αύριο το πρωί τα ίδια. Οριακά, ακόμα μέρα όταν φτάνω στο ξενοδοχείο. Στην αυλή, πάρτι μηχανικών γύρω από ένα 750 Four και ένα αρχαίο Harley. Ηλεκτρικά προβλήματα και έρευνα και αυτοσχεδιασμοί και γέλιο και ΟΚ δεν έχουμε 12βολτο πολλαπλασιαστή, να βάλλουμε 2 6άβολτους εν σειρά? και λες να μη δουλέψει επειδή είναι διαφορετική μάρκα (!?) Την επομένη και τα δύο ήταν στην Εκκίνηση. Ξαναθυμάμαι τον θόρυβο που ακούω από το μεσημέρι. Λύνω το καπάκι του τιμονιού, δεν είναι η ντίζα, δουλεύει μια χαρά, δεν βρίσκω και τίποτα άλλο περίεργο, το ξανακλείνω…
Ανεβαίνω στο δωμάτιο, μπανάκι και βγαίνω βόλτα για ξεμούδιασμα. Δεν είμαι για πολλά. Ούτε για ταβέρνα ούτε, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, για αλκοόλ. Κατηφορίζω προς τη λίμνη, χαζολογάω καμιά ώρα, τρώω στο πόδι 1 κομμάτι χορτόπιτα με coca-cola (παραδοσιακέ μου…) και πίσω για ύπνο.
Ξανά στο πόδι πριν από το ξυπνητήρι, πρωινό και έτοιμος για την Τρίτη μέρα. Μέχρι στιγμής εκτός από την απόλυτη βαρεμάρα της Εθνικής όλα φαίνεται να πηγαίνουν μια χαρά. Σαν να μην υπάρχει η τόσο μεγάλη διαφορά στα κυβικά! Εκκίνηση από την πόρτα του ξενοδοχείου και στροφή – στροφή το road book με βγάζει από την πόλη προς Άρτα. Στροφή δεξιά και προσεκτικά προς Δωδώνη. Το τοπίο ήμερο. Ξέρω ότι εδώ γύρω έγινε η μάχη στο Μπιζάνι το 1912. Μόλις 100 χρόνια πριν εδώ που τσουλάμε ήταν Οθωμανική Αυτοκρατορία, κι εγώ τρέχω ήδη στα 53… Περνάω κάτω από την Εγνατία και ανάμεσα στις ανθισμένες ροδακινιές βλέπω σε μια αλάνα τον κριτή.
ΕΙΔΙΚΗ #9
Μήκος ~10 χιλιόμετρα και μέση ταχύτητα 36. Μεγάλη σε μήκος με αρκετές στροφές, αλλά και μεγάλα ανοιχτά κομμάτια. Δύσκολο να κρατήσεις ρυθμό. Κάποια στιγμή παρασύρομαι και ξεχνιέμαι. Ξαφνικά βλέπω στο κοντέρ 50+! Πόση ώρα πάω έτσι? Μαζεύομαι ακαριαία κάτω από τα 30, αλλά πριν αρχίσω λογαριασμούς και υποθέσεις για το πόση ώρα θα πρέπει να μαζευτώ, και πόσο να μαζευτώ, βλέπω το τέλος της ειδικής, στο parking του αρχαιολογικού χώρου. Δωδώνη, χάσαμε. Παρκάρω και βλέπω πίσω μου κάμποσους από τους επόμενους να καταφθάνουν όλοι μαζί. Σαναλέμε, οι περισσότεροι μάλλον τα έχουν πάει ακόμα χειρότερα…
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ # 4
Η προγραμματισμένη επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο αναβάλλεται. Εθνική Γιορτή και η Δωδώνη κλειστή! ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΑ ΔΗΛΑΔΗ?
Προχείρως και συλλογικώς οι απαντήσεις στο ερωτηματολόγιο, και ξεκινάμε φάλαγγα πίσω από το περιπολικό που θα μας βγάλει από μια παραλλαγή παρακάτω στην διαδρομή. Μου κάνει εντύπωση ότι είναι όλοι προσεκτικοί και ήρεμοι, ούτε ένα προσπέρασμα. Τουλίπα #17. Μπαίνουμε από δεξιά και ξαναπιάνουμε τη διαδρομή ένας – ένας. Περιοχή Λάκα Σουλίου. Έχω ξαναπεράσει μόνο μια φορά πριν από χρόνια και ούτε τότε μου είχε φανεί αγριότοπος όπως φημολογείται. Ίσως στα ψηλότερα… Κάπως αμφιλεγόμενες οι επόμενες τουλίπες, αμφιβολία αν είμαι ακόμα στη διαδρομή και φτάνω μετά από λίγα χιλιόμετρα στην επόμενη…
ΕΙΔΙΚΗ #10
Μήκος ~5 χιλιόμετρα και μέση ταχύτητα επίσης 36. Τουλίπες με αλλαγή κατεύθυνσης μέσα στην ειδική, όμορφος καταπράσινος τόπος και ούτε τώρα είδα τον κριτή. Μετράω τα χιλιόμετρα, σιγουρεύομαι ότι έχω καθαρίσει (ότι νάναι…) και συνεχίζω πιο γρήγορα στην κατηφόρα προς Πρέβεζα. Με περνάνε μαζικά, χάνω το λογαριασμό. Αριστερά ο Αμβρακικός, ο καιρός έχει κλείσει απειλητικά και σηκώνει ΔΥΝΑΤΟ αέρα. Το VESPάκι ανεμίζει και με αγχώνει αλλά θυμάμαι το κόλπο του «γυροσκοπικού» (που δεν έχει σχέση με γυροσκοπικό αλλά το λέμε έτσι για να συνεννοούμαστε): σπρώχνεις το τιμόνι προς τα ‘κει που σε σπρώχνει ο άνεμος. Το μηχανάκι γέρνει μόνο του πάνω στον αέρα όσο πρέπει χωρίς επιπλέον ζόρι στα χέρια. Συνεχίζω έξω από τα ερείπια της Νικόπολης. Έχω έρθει παλιότερα 2 φορές να τη ‘δω και ήταν κλειστά (…να δεις που θα ήταν 25η Μαρτίου!). Στη διασταύρωση που έρχεται ο δρόμος από Πάργα, έξω από το καφενεδάκι βλέπω τον πρόεδρο και καναδυό μηχανάκια. Κοντοστέκομαι, έχω μείνει λέει πίσω, οι περισσότεροι έχουν περάσει 15 λεπτά και παραπάνω.
Η επόμενη ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ #5 που ήταν αμέσως μετά την υπόγεια ζεύξη, μεταφέρεται κάμποσα χιλιόμετρα παρακάτω, στην τουλίπα 44 (ΠΟΣΑ χιλιόμετρα παρακάτω ρε πατριώτη? Και που ακριβώς? Μυστήριο…). ΟΚ, όσο γρηγορότερα μπορώ, με ριπές αέρα κάθε τόσο σχεδόν να με σταματάνε. Μέσα στην Πρέβεζα, κυκλικοί κόμβοι 1, 2, 3, 4 και βγαίνω κάπως ανάποδα στην υπόγεια ζεύξη. Διόδια στην έξοδο και ερώτηση στον υπάλληλο: από τι ώρα φυσάει έτσι, τι λες θα βρέξει? 2-3 ώρες τώρα σπάει δένδρα λέει, και αν δεν κόψει, δεν πέφτει σταγόνα…
ΟΚ συνεχίζουμε. Στη διχάλα όπου ήταν κανονικά η ανασυγκρότηση, 2-3 σταματημένοι αλλά δεν σταματάω, συνεχίζω αριστερά προς Βόνιτσα. Ακριβώς στα πρώτα σπίτια πάμε δεξιά για Πάλαιρο. Σλάλομ ανάμεσα σε σπασμένα κλαδιά από ευκάλυπτο και παρακάτω από ελιές. Περνώντας ένα γεφυράκι, μού ‘ρχεται ένα καλάμι στη μούρη. Ευτυχώς λόγω αέρα είχα εντελώς κλειστή ζελατίνα. Σε λίγο, ρεζέρβα και αμέσως βενζινάδικο. Συνεχίζω αποκομμένος για ώρα. Δεν βλέπω ψυχή. Ή είμαι τελευταίος (αλλά πού είναι η σκούπα?) ή – χειρότερα – έχω βγει από τη διαδρομή. Στάση και μελέτη. Αν χάθηκα, έγινε πολύ – πολύ πίσω. Στο road book παρακάτω έχει Μύτικα και από ‘κει Αστακό. Στο χάρτη προφανή παράλληλη διαδρομή ή παράκαμψη δεν βλέπω, άρα μάλλον είμαι στη διαδρομή και μάλλον με πέρασε η σκούπα όσο ήμουν στο βενζινάδικο. ΟΚ, αν τους προλάβω στην επόμενη ανασυγκρότηση έχει καλώς, αλλά που είναι αυτό? Έτσι που άλλαξε μπερδεύει το πράγμα, μακάρι να μην ψαχνόμαστε τη νύχτα με τηλέφωνα…
Κι ο Αστακός είναι μακριά ρε φίλε… Πριν το Μύτικα περνάω από το παραλιακό κομμάτι με τις συνεχόμενες μικρές αμμουδιές ανάμεσα στα βράχια. Κάπου εδώ είχε μηδενίσει δεύτερη φορά το R80 πριν καμιά 10αριά χρόνια, κάπου έχω τη φωτογραφία… Συνεχίζω. Όπου κρύβομαι από τον αέρα το πάω τσίτα (80-85!). Όπου με βρίσκει, το παλεύω όσο μπορώ με φτωχά αποτελέσματα. Περνάω έξω από το Μύτικα, ψάχνω το Road book για κανένα υπαινιγμό κρυφού check, και συνεχίζω κοιτάζοντας το ρολόι χωρίς να ξέρω πραγματικά σε τι φάση είμαι σε σχέση με το πρόγραμμα. Στην ευθεία ΜΕ ΠΕΡΝΑΕΙ ένα «Fourάκι»! Μάγκα μου τελικά δεν χάθηκα και ίσως δεν είμαι καν τελευταίος!!! Ακόμα 30 χιλιόμετρα και στις τελευταίες κατηφόρες πριν τον Αστακό κρύβομαι πίσω από ένα transporter. Βολικό από άποψη αέρα, επικίνδυνο, κολλημένος στον προφυλακτήρα του με 60-65 χιλιόμετρα και με τα (μη) φρένα της βέσπας. Τον αφήνω να φύγει. Κατεβαίνω την ευθεία προς τη θάλασσα, ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ, στην
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ # 5
Παρκάρω και πέφτουν απάνω μου με ερωτήσεις αν είδα τον τάδε με το BMW ή τον δείνα, δεν θυμάμαι με τι… (Εγώ???). ΟΚ, σε λίγο μαζεύονται και οι τελευταίοι (είχαν κάτσει για καφέ…). Σαντουιτσάκι και νερό στην ώρα του (Πρόεδρε το ‘χες μετρήσει?) Ανησυχία για πιθανά κλειστή γέφυρα στο Ρίο – Αντίρριο λόγω τρελού αέρα. Σχέδια για ολονύχτια επιστροφή από Γαλαξίδι – Δεσφίνα – Λιβαδειά, ηθικό ακμαιότατο και
ΕΙΔΙΚΗ #11
Τελευταία. Μήκος ~5 και μέση ταχύτητα 45 χιλιόμετρα. Για άλλη μια φορά ξεκινάω πίσω από το ZUNDAPP. Ανηφόρα και πάει αργότερα από όσο (κατά τη γνώμη μου) θα έπρεπε… Πάλι τελειώνουμε μαζί την ειδική, κατηφορίζουμε και από εκεί τον χάνω στις ευθείες του βάλτου. Περνάμε διάφορα χωριά και ψιλο-ίδιες πινακίδες που μοιάζει να είναι εκεί μόνο για μπέρδεμα. Με τα πολλά φτάνω στο Αιτωλικό. Η διαδρομή περνάει την Δυτική γέφυρα, τον περιφερειακό και λίγο μετά τη δεύτερη γέφυρα στρίβει δεξιά για Μεσολόγγι, μέσα από τις Αλυκές. Με φτάνει ο Καραγιώργος και ρωτάει πως πάω. Μια χαρά μέχρι στιγμής, αλλά έχω αρχίσει ήδη να σκέφτομαι την Εθνική Πάτρα – Κόρινθο – Αθήνα.
Βγαίνω στην «Εθνική Μεσολόγγι – Αντίρριο». Έχει κίνηση, ο δρόμος είναι στενός και μυστήριος, πάω σιγά και με κλείνουν διαρκώς. Συγκεντρώνομαι στην οδήγηση. Ελπίζω να μην έχει κανένα κουφό το road book τώρα στο τέλος, δεν το κοιτάω καθόλου. Με τα πολλά Ευηνοχώρι και παίρνω τις τελευταίες ανηφόρες πριν δω τη γέφυρα.
ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ #1 (επίσημος)
Τελευταία τουλίπα και πανηγυρική είσοδος στο βενζινάδικο της AVIN στο Αντίρριο, 161 χιλιόμετρα από τον Αστακό και σύνολο από το πρωί, 300 παρά ένα. Βάλε και 220 περίπου για το σπίτι…
Χειροκροτώ ενδόμυχα το VESPάκι και τον κώλο μου που με φέρανε ως εδώ… Καλαμπούρια, λουκουμάκι επιβράβευσης, και τίτλοι τέλους. Να κάτσω για καφέ, ή… ? Άστο. Προσωπική ανασυγκρότηση. Μαζεύω το road book να μην ανεμίζει άσκοπα, ελέγχω τα φορτώματα, φουλάρω άλλη μια φορά και σιγούλια – σιγούλια την κάνω για Αθήνα. Όχι σαν αγωνιζόμενος πλέον και πιθανά χωρίς την καβάτζα της σκούπας (αχρείαστη να ‘ναι αλλά είναι μια παρηγοριά…). Περνάω τη γέφυρα, ευτυχώς χωρίς σπουδαίο αέρα, βγαίνω στην καταπληκτική Πατρών – Κορίνθου, πληρώνω σα ζώο τα διόδια και «ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 3 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ». Πιάνω τη δεξιά λουρίδα – ΛΕΑ, (όπου υπάρχει), κουμπώνω στα 80 και μετράω – χαιρετάω αυτούς που με προσπερνάνε. Εδώ, το στρες δεν μ’ αφήνει να βαρεθώ. Στο 100ό χιλιόμετρο από Αθήνα, σταματάω για το τελευταίο φουλάρισμα και νερό. Συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά, ότι η τελική, όντως δεν είναι το σπουδαιότερο θέμα για τις μεγάλες διαδρομές. Στο Βενζινάδικο είναι 5-6 κλασικοί και φουλάρουν επίσης. Πάει να πει πατριώτη, περίπου ίδια ώρα θα περάσουμε και τα διόδια της Ελευσίνας …
Ξανά στο δρόμο, προσπαθώ να κάνω ένα απολογισμό αλλά το μυαλό φεύγει στο γέρο μου. Να ‘ταν εδώ γύρω, πώς θα αντιδρούσε? Λες να του έμπαιναν τίποτα ωραίες ιδέες, ή θα άρχιζε πάλι «τα κουμουνιστικά» που λέει κι η μάνα μου?
Λες να… και το μυαλό φεύγει κι άλλο σε άλλους απόντες, κι ακόμα πιο μακριά, και πού να σας τα λέω τώρα… Πλησιάζοντας στον Ισθμό σκέφτομαι κάπως την Παλιά Εθνική, κι ενώ «ταξιδεύω» το πέρασμα από την Κακιά Σκάλα και το Νεράκι, περνάω την έξοδο για Ίσθμια. Αποφάσισαν τα χέρια μου… Ξανά διόδια και ερωτήσεις από τον τύπο με το μακρύ αριστερό χέρι: Έχω κι εγώ μια, τι αγώνας είναι αυτός, περάσανε κι άλλοι, από πού ερχόσαστε? Που να σου εξηγώ τώρα… πάντως εχτές το βράδυ για 10 μέτρα δεν πάτησα Αλβανία… Γουρλωμένα μάτια και σηκωμένη μπάρα. Ευτυχώς έχει κόψει τελείως ο αέρας. Η αφρικάνικη άμμος – σκόνη είναι τόση που απέναντι η Σαλαμίνα δεν φαίνεται καθόλου. Σιγά – σιγά σουρουπώνει και σκέφτομαι τα στρατιωτικά με τα κλεφτοφάναρα. Τι γίνεται ρε, αν ξεμείνεις έξω νυχτιάτικα? Να θυμηθώ να τους ρωτήσω ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΓΩΝΑ….
ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ #2 (πραγματικός)
Πατήσια λίγο πριν τις 08:00 το βράδυ. Παρκάρω στο υπόγειο. Κάνω ένα βήμα πίσω, τεντώνω τη μέση μου και χαζεύω το «εργαλείο». Μπράβο γριούλα μου… Χαϊδεύω το τιμόνι και πριν αρχίσω το ξεφόρτωμα κοιτάω κλεφτά το κοντέρ. Κάνω στα γρήγορα την αφαίρεση: 1.226 χιλιόμετρα από την αναχώρηση πριν 2,5 μέρες. Vespa meditation. Μια από τις ωραιότερες βόλτες των τελευταίων ετών με το διασκεδαστικότερο μηχανάκι και την καλύτερη γνωστή – άγνωστη παρέα!
Και εις άλλα με υγείαν, καληνύχτα σας …
Υ.Γ.
10 μέρες αργότερα στην απονομή, βρέθηκα με το κύπελλο του 3ου νικητή στα «μετά το ‘60». Και 7ος της γενικής (…not bad!)